IN MEMORIAM - Op 4 mei 2018 overleed Dr. Ir. Wim Witvoet, lid van het Genootschap van de Ouwe Jonkers,78 jaar oud. Wim was geboren in Schoonebeek, opgeleid als chemisch technoloog aan de TU-Delft, daar in 1971 gepromoveerd. Aansluitend 40 jaar werkzaam bij het Ingenieursbureau DHV in Amersfoort, als watertechnoloog, als technisch-wetenschappelijk coördinator, uiteindelijk als wetenschappelijk directeur van DHV Water BV.
Wim WitvoetEen bescheiden man, die vele functies in de waterwereld bekleed heeft: binnen de ONRI, de NVA, de Aquatech adviescommissie, de Provincie Utrecht en het waterschap Vallei en Eem, altijd gewaardeerd om zijn deskundigheid en zijn betrokkenheid. Maar bovenal de man, die vele jonge mensen de weg in het vakgebied van afval- en regenwater, drink- en proceswater, waterloopkunde en integraal waterbeheer gewezen heeft, hen met een warm hart begeleid en zo nodig opgevangen heeft.
Persoonlijk heb ik (MG) intensief met Wim samen mogen werken toen ik voorzitter was van de NWRW, de Nationale Werkgroep Riolering en Waterkwaliteit, die in de periode 1982-1988 in opdracht van het ministerie van VROM een uitvoerig programma van studies en onderzoekingen heeft opgezet en doen uitvoeren met als doel inzicht te krijgen in het functioneren van rioolstelsels in de praktijk. Gerard Martijnse van VROM was de formele secretaris, Wim was als “penvoerder” de man, die het vele feitelijke secretariaatswerk deed. Een indrukwekkende klus, die een grote impuls gegeven heeft aan onze kennis van dit uitdagende vakgebied. Werk, waar hij zelf met gepaste trots op terug keek.
Trots was Wim ook op de Henri Scheltinga prijs, die hij in 2000 ontving.
Maatjes
Mijn (PvR) herinnering aan Wim begon op het moment dat hij me een contract bij DHV aanbod. Het was medio 1988. Ik was zijn eerste niet-ingenieur; toen drs in de biologie. Normaal zou ik in schaal 10 binnenkomen, maar uit onzekerheid over wat een bioloog kan werd het schaal 9. Voor mij een uitdaging. Het klikte meteen. We werden maatjes. Het eerste jaar mocht ik, zonder de plicht van order-gebonden werk, aan de slag om een afdeling Integraal Waterbeheer op te zetten. Samen is ons dat gelukt.
Wim was de menselijkheid in een technische cultuur. Continu verbinden, kansen zien, ruimte geven en klaarstaan waar het moest. Tot midden in zijn vakanties. Als mensen maar toonden dat ze hun talent optimaal wilden benutten. Op dit punt waren we en zijn we als een eeneiige tweeling. Wim heeft me gestimuleerd om op basis van talloze praktijken te promoveren, natuurlijk aan de TUD want dat was voor hem de enige echte universiteit. Wim werd lid van de promotiecommissie onder leiding van Joost de Jong, voormalig hoogleraar en directeur van Rijkswaterstaat. Hij was apetrots op wat hij voor mij kon betekenen. En zo ging Wim ook met anderen om. Hij was een contramal van het huidige IK-tijdperk.
Na steeds moeizamer wordende laatste jaren is Wim in zijn woonplaats Scherpenzeel in vrede gestorven, liefdevol verzorgd door “zijn Nelly”.
Maarten Gast, namens het Genootschap van de Ouwe Jonkers en Peter van Rooy
