Het Limburgse waterschap is in hoger beroep gegaan tegen de uitspraak van de rechtbank dat de normen voor het lozen van de stof pyrazool in de Maas moeten worden versoepeld. Volgens het waterschap brengt de versoepeling de kwaliteit van de drinkwatervoorziening in het gevaar.
Waterschap Limburg had de norm verscherpt, nadat in juli 2015 de aanwezigheid van de stof pyrazool in het Maaswater was vastgesteld. De bestuursrechter oordeelde op 18 oktober dat Sitech, dat verantwoordelijk is voor het beheer van de waterzuiveringsinstallatie op industriepark Chemelot, de kans krijgt te onderbouwen dat het bedrijf een onevenredige inspanning moet verrichten om aan de pyrazool-norm te voldoen.
Op dit moment volgt het waterschap daarom twee sporen. Enerzijds overlegt Waterschap Limburg, conform de uitspraak van de bestuursrechter, met Sitech over hun onderbouwing. Vermoedelijk in het voorjaar stelt het waterschap dan een nieuwe pyrazool-normering vast. Anderzijds tekent het beroep aan bij de Raad van State tegen de oorspronkelijke uitspraak.
"De scherpere normering is weloverwogen en rekening houdend met alle belangen vastgesteld," zegt dijkgraaf Patrick van der Broeck. "Bovendien was de norm in lijn met de nieuwe normering, die toenmalig minister Schultz van Haegen in julie 2017 oplegde. Omdat wij denken dat het maatschappelijk belang gediend is bij de strengere normering, gaan wij nu de Raad van State vragen om een uitspraak te doen in deze zaak."
Sitech voerde bij de bestuursrechter drie redenen aan waarom het bedrijf niet aan de scherpe normen wilde voldoen: de normering zou ten koste gaan van het bedrijfsresultaat, van controle op andere schadelijke stoffen en van het bufferwater dat Sitech verplicht is aan te houden als bluswater. Het waterschap is het er niet mee eens. Van der Broeck: "Deze norm gold meer dan een jaar en in die periode heeft Sitech bewezen wel degelijk binnen de strengere normering te kunnen blijven."
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.