Joan Rose heeft de Global Water Award van de International Water Association (IWA) voor 2024 uitgereikt gekregen. Dat gebeurde op het IWA World Water Congress & Exhibition in Toronto, Canada.
Joan RoseRose is een vooraanstaand Amerikaans microbioloog die wereldwijd bekend staat om haar baanbrekende werk op het gebied van microbiologie, waterkwaliteit en de veiligheid van de volksgezondheid. Ze is als hoogleraar verbonden aan de Michigan State University in de Verenigde Staten. Ze is tevens co-directeur van het Center for Advancing Microbial Risk Assessment (CAMRA) van de universiteit en voorts lid van de Amerikaanse National Academy of Engineering.
De Global Water Award is de belangrijkste van de onderscheidingen van de IWA. Ze wordt uitgereikt aan personen die door innovatief leiderschap en werk een opmerkelijke bijdrage hebben geleverd aan de vooruitgang naar een wereld waarin water verstandig wordt beheerd.
Rose valt de prijs ten deel omdat ze met haar werk op het gebied van hergebruik van water en verwijderen en traceren van pathogenen heeft bijgedragen aan het internationale besef dat waterkwaliteit van invloed is op de volksgezondheid, schrijft IWA. Ze heeft zich als onderzoeker gericht op de urgente problemen van cryptosporidium en protozoa, en daarover toonaangevende en wereldwijd gerespecteerde academische artikelen gepubliceerd.
Rose won eerder de Stockholm Water Prize. Dit jaar droeg ze met succes microbioloog Gertjan Medema voor voor de internationale Lee Kuan Yew Water Prize. De Nederlandse onderzoeker en hoogleraar kreeg in juni de award in Signapore uitgereikt voor zijn baanbrekende onderzoek naar virusdetectie in rioolwater tijdens de COVID-pandemie.
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.