Marjolijn Haasnoot is aan de Universiteit Utrecht benoemd tot hoogleraar Klimaatadaptatie in Delta’s en Kustgebieden. De aanstelling aan de faculteit Geowetenschappen gaat 1 november in.
Marjolijn HaasnootHaasnoot is al verbonden aan de universiteit als universitair hoofddocent in klimaatadaptatie. Daarnaast werkt ze als onderzoeker bij het kennisinstituut Deltares in Delft.
Haasnoot is onderzoeker klimaatadaptatie en schreef mee aan het recente IPCC-rapport over gevolgen van klimaatverandering en adaptatie. Ze is voorts lid van de Wetenschappelijke Klimaatraad die de overheid gevraagd en ongevraagd adviseert over klimaatbeleid. Voor H2O schrijft ze columns.
Rode draad in haar werk is het onderzoeken van de gevolgen van klimaatverandering, zeespiegelstijging, sociaaleconomische ontwikkelingen en alternatieve maatregelen om robuuste en adaptieve plannen te ontwikkelen.
Haasnoot wordt een van de weinige hoogleraren wereldwijd die zich richt op klimaatadaptatie, schrijft Deltares. Wilco Hazeleger, decaan van de faculteit Geowetenschappen, zegt in een reactie op haar benoeming: “Door Marjolijns benoeming gaan we het wetenschappelijke onderzoek aan de Universiteit Utrecht en onze studenten nog beter verbinden met Deltares, dat wereldwijd werkt aan oplossingen voor klimaatverandering.”
Haasnoot is trots en blij dat haar aanstelling aan de universiteit wordt versterkt en dat met haar benoeming tot hoogleraar de kennis over klimaatadaptatie vanuit de wetenschap een impuls krijgt. In het onderwijs wil ze het onderwerp klimaatadaptatie een steviger plek geven in het curriculum, zodat meer studenten zich gaan richten op de aanpassing van de maatschappij aan de klimaatverandering.
“Daarnaast wil ik het onderwijs voor professionals op dit onderwerp uitbreiden. Hier ben ik vorig jaar, samen met een aantal collega’s, al mee gestart met de cursus Ruimtelijke ordening in een veranderend klimaat.”
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.